Magiczny poranek

Kilka wieściszowickich migawek uchwyconych w pewien lipcowy dzień ... tak samo dżdżysty i mglisty jak ten dzisiejszy - z jednym wyjątkiem - jeszcze się łany zbóż zieleniły na polach a ich kłosy dopiero z wolna przybierały płowy odcień złota. Jakże bym chciała mieć takie widoki na co dzień. Wystarczyło wyjść za próg domu, aby tuż, tuż, na wyciągnięcie ręki mieć przed oczami zielone pagórki i bujne lasy spowite mgłą. Z szaro-mlecznego nieba  spadały na ziemię lekkie kropelki prawdziwie letniego deszczu, a z rozgrzanej ziemi podnosiły się malownicze dymy mgieł. Powietrze pachniało ... ach jak pachniało! Niezwykle mocno i na przekór pogodzie o wiele przyjemniej niż w słoneczne dni. Rozpalona "wczorajszym" słońcem i zmoczona "dzisiejszym" deszczem ziemia oraz wszędobylskie wilgotne zeschłe liście oblepiające kołderką rosnące w szalonym tempie borowiki drażniły z niezwykłą siłą moje nozdrza. Spacer w taki dzień dostarcza niesamowitych wrażeń - zarówno dla oczu, dla nosa, jak i dla uszu ... bo otaczające dźwięki są zgoła różne od tych, kiedy promienie słońca ogrzewają wszystko dookoła. Tego dnia słychać było tylko ... ciszę. Przepowiadające deszcz jaskółki nie zdążyły wraz ze wstającym świtem wylecieć ze swoich kryjówek, dzięcioł gdzieś się zaszył i postanowił, póki co, nie pracować ... tak samo jak drwale, których niekiedy było słychać, jak wyżej w górach warczeli swoimi wielkimi piłami. Rodzina rudzików nie skakała jak co rano z gałęzi na gałąź i nie słychać było ich wesołego świergotu. Cisza ... ale jaka! Przesycona wilgotnym stojącym w bezruchu powietrzem, ale nie dusznym, ciasnym, a właśnie rześkim, szeroko otwartym na otaczający ją krajobraz. Ale, coż tu więcej można napisać? Może zdjęcia, choć w małym ułamku, oddadzą magiczną atmosferę tamtego poranka?