Oczami dziecka

Scenka, króciutka scenka, która miała miejsce wczoraj w naszym domku, a którą chcę się z Wami podzielić wzruszyła mnie niezmiernie i dogłębnie ... nie myślałam, że w ogóle jeszcze cokolwiek w tych trudnych dniach może mnie bardziej poruszyć ... a jednak ...

Mój bez mała dwu i pół letni synuś bardzo lubi rysować ... uczy się dopiero tej trudnej sztuki, a najbardziej podoba mu się jak prowadzę jego rączkę trzymającą kredkę po białej kartce papieru i rysujemy razem ... a to domek, a to drzewko, kotka, pieska, płotek, słoneczko ... wczoraj maluch mówi: "a tejas samolot" ... rysujemy ... "i ciało jesce" ... ? ... jestem zdumiona, wydawałoby się, że tak małe dziecko nie jest w stanie ogarnąć i zrozumieć trudnych chwil w życiu dorosłych, zawiłości dnia codziennego ... a ono obserwuje, słucha i własne wnioski wyciąga ... mówię więc do Kubuśka: "to narysujemy pana pilota" ... rysujemy siedzącego w kabinie człowieczka, po czym synek sam zaczyna rysować po swojemu, niezdarne są jeszcze te jego ruchy rączką, marze po białej kartce, po narysowanym przez nas chwilę wcześniej samolocie i mówi: "i ciało naisowałem" ...

Spokój ich duszom ...

A nasze życie trwa dalej ...