Wspomnienie lata

Mamy piękną, śnieżną zimę tego roku. Biały puch pada zewsząd i wciska się w każdy, nawet najciaśniejszy zakamarek, w każdym zaułku zalega jego pokaźna warstwa. Dzieci zabawę mają przednią, bo przecież to taka frajda móc się wytarzać w śniegu, poprzewracać się co kilka kroków - przecież o to chodzi, żeby zapomnieć jak się chodzi :) Mój mały Bzyko (nowa ksywka nadana przez tatuśka, z której notabene maluch jest baaaardzo dumny i zaśmiewa się w niebogłosy, gdy tak na niego wołam) ... a więc ten karakan mały udaje na śniegu, że chodzić dopiero się uczy, że nawet dwóch kroków bez przewrócenia się nie zdoła zrobić ... a śmiechu ile przy tym :), ale przecież o to chodzi.

Zima -  zimą, śnieg - śniegiem, a ja w końcu zdołałam skończyć swoją letnią ... letnią powtarzam :) girlandę. Hafcik wyszedł niczego sobie, ale już z szyciem niekoniecznie było mi po drodze - dlatego tak długo to trwało, leżało sobie na półeczce i czekało to moje lato ... na zimowe długie wieczory. Ale jest i to mnie cieszy. Aby do przodu ...

A ja to chyba za wiosną już tęsknię ... chociaż może nie tak do końca, uwielbiam bowiem, gdy za oknem biało, a w domu kwitną wiosenne prymulki czy hiacynty.

Ach te kolory ... rozweselają monochromatyczny krajobraz za oknem :)

Radości ... niczym niezmąconej życzy