Wrześniowy dzień ...

Spróbuj pokochać jesień
z niesamowitymi urokami
Spójrz ile piękna niesie
obdarzając Cię nowymi dniami.

Kolorowo jak wiosną
barwne liście ostatki zieleni
Dadzą chwilę radosną
twą szarość życia mogą odmienić.

Wieczór szybciej nastaje
słońce też znika wcześniej niż latem
Lecz nowe czy nie daje
chwile spokoju skorzystaj zatem.
"Pokochaj jesień" - Tadeusz Karasiewicz

... nadszedł, tak niepostrzeżenie ... cichaczem ... niespiesznie, a jednak ... jak co roku.

wrzosy w ogrodzie moich rodziców

Uwielbiam letnie miesiące, to czas zabawy, relaksu, sielskiego życia gdzieś na końcu "świata". Mimo to, w głębi duszy, czekam na pierwsze wrześniowe dni ... z zapartym tchem wyczekuję pierwszych ich oznak. I przychodzą. Najczęściej już w sierpniu przylatują wraz ze srebrnymi nitkami babiego lata, depczą po dywanie z kolorowych wrzosów. Kiedy indziej dopiero po nadejściu astronomicznej jesieni pojawiają się wczesnym rankiem ... jak duchy ... nachodzą nad pola i łąki. Zawsze z utęsknieniem czekam na te wrześniowe dni. Jeszcze mocno ogrzewane słońcem, ale jednak inne, niż te wakacyjne ... z jakąś nutką melancholii, zamyślenia, pamięci ...

i na moim balkonie

Pierwszy września to dla mnie, odkąd pamiętam, odświętny strój ... biała, pachnąca płynem do prania i świeżo wyprasowana bluzka z koronkowym kołnierzykiem, nienaganna spódniczka ... zawsze granatowa, plisowana, przed kolanko. Tak wystrojona szłam chodnikiem, nad którym górowały kasztanowce ... już niedługo wracając ze szkoły będę wraz z koleżankami zbierać do worków na kapcie te brązowe, błyszczące kulki. Pierwszy szkolny dzwonek, znowu się rozległ. Czuję, że te nadchodzące dni coś zmienią w moim dziecięcym jeszcze życiu. Przyniosą nowe doświadczenia, nowe wyzwania staną przede mną w szeregu. A ja muszę ... chcę stawić im czoło. Jakby nie wiem jak piękny i słoneczny, radosny i pogodny był to dzień, zawsze, z zakamarków mojej duszy przedziera się na jej zewnętrzne obszary obraz ... jedyny ... taki sam od lat ... obraz wojny. Niestety smutne i tragiczne wspomnienia naszych przodków, ojców, dziadków, pradziadków dają o sobie znać ... niestety ... niestety? A ja jestem wdzięczna, że noszę w sobie takie obrazy, że miał mi kto o nich opowiedzieć, że zapadły w moją duszę na wieczność całą ...

na parapecie okiennym

... Kocham wrzesień, z jego smutkami, z jego radościami ... taki jaki jest ... nie zmieniłabym żadnego z jego wolno płynących dni. Niech mnie jak najdłużej cieszy ciepłymi promykami słońca i bez pośpiechu przebarwiającymi się liśćmi. Aż nadejdzie 18 dzień ... dzień wyjątkowy ... dzień moich urodzin. Wrzesień jest wyjątkowy, bo przecież bez września nie byłoby mnie ... mojej duszy ... mojego serca ...

przed nowo wybudowanym w mojej miejscowości budynkiem sądów